Οι γονείς μου δεν με στήριξαν στο διαζύγιο μου. Να τί τους είπα.

Οι γονείς γενικά και οι έλληνες γονείς ειδικότερα είναι συχνά παρεμβατικοί στις σχέσεις των παιδιών τους. Τόσο κατά τη διάρκεια του γάμου όσο και όταν ο γάμος αυτός φαίνεται να παραπαίει. Συνήθως έχουν άγχος για το άν πάνε όλα καλά στο γάμο των παιδιών τους. Κι άν τους πεις ότι πράγματι αντιμετωπίζεις προβλήματα και ζητήσεις στήριξη, τότε νιώθουν ακόμα μεγαλύτερο άγχος ! Και τότε συχνά ΔΕΝ μπορούν να σε στηρίξουν με τρόπο που να σε βοηθά.

Ακολουθεί ένα άρθρο της Lindsey Ellison , relationship coach, που δημοσιεύτηκε στην Huffpost , όπου μοιράζεται με τους αναγνώστες της, πώς αντιμετώπισε η ίδια τις αντιδράσεις των γονιών της για το διαζύγιό της από έναν σύζυγο που είχε ναρκισσιστική προσωπικότητα. Προτείνει τρόπους για να θέσετε τα δικά σας όρια σε όσους σας αποκαρδιώνουν, όταν επιθυμείτε να λύσετε το γάμο σας. Ακόμα κι αν αυτοί είναι οι γονείς ...

"Όταν ζούσα σε ένα δυστυχισμένο γάμο, κρατούσα τα συναισθήματα μου κρυφά για πολλά χρόνια ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τα ξεπεράσω μαγικά.

Μέσα μου υπέφερα το μαρτύριό μου αλλά σε όλους τους άλλους εμφανιζόμουν ότι ζούσα έναν ευτυχισμένο γάμο. Και φυσικά οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα ότι ήμουν δυστυχισμένη. Έτσι τη μέρα που τους είπα ότι ήθελα να χωρίσω, νομίζω ότι θα είχαν διαχειριστεί τα νέα καλύτερα, άν τους είχα πει ότι ήμουν gay.

Καθώς προσπαθούσαν να με μεταπείσουν σε αλλεπάλληλες τηλεφωνικές συνομιλίες, ένιωθα σαν να ήμουν δικηγόρος που παρουσίαζε την υπόθεση στο δικαστήριο, ελπίζοντας ότι θα αθωώσει τον πελάτη του. Αλλά ήταν εντελώς χάσιμο χρόνου. Ήταν και οι ίδιοι θύματα στο γάμο μου, όπως κι εγώ, είχαν καταπιεί όλο το "ναρκισσιστικό δηλητήριο" (ενν. του συζύγου) και είχαν παραπλανηθεί. Μολονότι εγώ είχα απελευθερωθεί από τα μάγια του συζύγου, εκείνοι ήταν ακόμα υπό την επήρεια της ψευδούς γοητείας και του μεγαλείου του.

Πήρα μια σημαντική απόφαση, δεν μπορούσα να περιμένω άλλο για την έγκρισή τους. Ήταν η δική μου ζωή και έπρεπε να κάνω αυτό που ήταν σωστό για μένα. Ήλπιζα ότι σύντομα θα καταλάβαιναν, ποιά ήταν η αλήθεια (και πράγματι το κατάλαβαν, αν και τους πήρε τρία χρόνια).

Εντούτοις, κάθε φορά που τους μιλούσα για το πλάνο του διαζυγίου ή ακόμα κι άν ανέφερα τη λέξη διαζύγιο, οι παρακλητικές προσπάθειές τους με πίεζαν φορτικά : Ω Lindsey, είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις αυτό ; Δεν μπορείς να δεις έναν σύμβουλο γάμου ; Τί θα γίνει με τα παιδιά ; Ξέρεις, ο γάμος δεν είναι πάντα ένα κρεβάτι με ροδοπέταλα, χρειάζεται δουλειά και επιμονή" κτλ. κτλ.

Η "στήριξή" τους γινόταν για μένα η μεγαλύτερή μου τροχοπέδη. Κάθε εβδομάδα έβρισκα το κουράγιο και τη δύναμη να προχωρώ μπροστά, αλλά ακόμα και το παραμικρό αρνητικό σχόλιο, με πήγαινε πίσω αρκετές εβδομάδες. Έπρεπε να βάλω ένα όριο, ίσως το μεγαλύτερο όριο μέχρι τότε.

Το περίεργο με τους γονείς μας είναι ότι, ανεξαρτήτως της ηλικίας μας, εξακολουθούμε να νιώθουμε σαν παιδιά κοντά τους. Δεν μπορούμε πάντα να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, ίσως επειδή φοβόμαστε, τί θα σκεφτούν για μας.

Αλλά όταν πρέπει να πάρεις ένα τεράστιο ρίσκο στη ζωή, δεν είναι η έγκρισή τους αυτό που χρειάζεσαι αλλά η προθυμία τους να τηρήσουν αυτά που ζητάς από εκείνους. Και άν είναι απρόθυμοι, απομακρύνεσαι, με την ελπίδα ότι αυτό θα είναι κάτι προσωρινό.

Δεν χρειάζεται να ακούς συμβουλές από ανθρώπους που δεν ήρθαν ποτέ αντιμέτωποι με την οργή, με τις προσβολές ή με την απουσία ενσυναίσθησης. Δεν μπορείς να πάρεις αποφάσεις βασιζόμενη στις απόψεις τους για κάποιον (ενν. το σύζυγο) που είναι γοητευτικός μόνο μπροστά στους άλλους.

Ψάξε για καθοδήγηση και επιβεβαίωση από εκείνους που πραγματικά καταλαβαίνουν την κατάσταση, στην οποία βρίσκεσαι. Άν συναντάς οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, τότε θέσε όρια. Να πώς :

1. Κατάγραψε τα ζητήματα που σε αναστατώνουν.

Τί σου λένε οι άλλοι που σου δημιουργεί εκνευρισμό, σε κάνει να νιώθεις άβολα, λυπημένη, φοβισμένη κτλ. ; Ας πούμε ότι πρόκειται για μια ερώτηση όπως : "Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις αυτό;". Αναρωτήσου, πώς σε κάνει να νιώθεις αυτή η ερώτηση. Αν σου προκαλεί αισθήματα ανασφάλειας, τότε αυτό είναι το όριό σου και αυτό δεν πρέπει να το αμφισβητήσει κανείς.

2. Γράψε το σε χαρτί, εξασκήσου και μετά εκφράζεις λεκτικά το όριό σου :

"Μαμά, καταλαβαίνω γιατί όλο αυτό σου προκαλεί σύγχυση, αλλά δεν μπορώ πια να ανεχτώ να μου κάνεις αυτή την ερώτηση. Με κάνει να νιώθω φοβισμένη και ανασφαλής και το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι η στήριξή σου. Μπορείς να μη μου κάνεις αυτή την ερώτηση ;"

Η τελευταία ερώτηση είναι το κλειδί. Πάρε απάντηση, ώστε να αναγνωρίσουν πραγματικά το όριό σου. Άν δεν μπορούν, τότε πες της, ποιές θα είναι οι συνέπειες : "Ωραία, τότε θα χρειαστώ να πάρω λίγη απόσταση από σένα αυτή την περίοδο. Όταν θα είσαι έτοιμη να με στηρίξεις, τότε θα είμαι εδώ να δεχτώ τη στήριξή σου."

Είδες πόσο εύκολο και αναζωογονητικό είναι ; Τώρα δε θα έχεις πια να ασχολείσαι με τη δική τους θλίψη και σύγχυση μαζί με τη δική σου !

Όταν μια γυναίκα γεννά ένα μωρό, δεν ακούς τη νοσοκόμα να ρωτά : "πωπω είσαι σίγουρη ότι θες να ανοίξει ο τράχηλός σου 13 εκατοστά ;; θα πονέσεις πολύ !" Ή όταν οι ορειβάτες σκαρφαλώνουν στο Έβερεστ δεν ακούς κάποιο μέλος της φυλής των Sherpa να λένε : " Είναι πολύ παγωμένα και τρομαχτικά εκεί πάνω, μπορεί να πεθάνεις, είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις ;" Είμαι σίγουρη ότι μία γυναίκα κατά την διάρκεια του τοκετού ή ένας ορειβάτης θα έλεγαν σε οποιονδήποτε "να το βουλώσει", άν παρενέβαινε στην αποστολή τους ! Πρέπει κι εσύ να κάνεις το ίδιο. Μόνο μην πεις στους γονείς σου "να το βουλώσουν", απλά σε παρακαλώ, να ακολουθήσεις τα παραπάνω παραδείγματα. Δε θέλω οι γονείς σου να μου βάλουν τις φωνές."

(Πηγή : Huffpost Απόδοση/ Επιμέλεια : smalltalkornot. Φωτό : Resplash)

Η παραπάνω ιστορία της Lindsey είναι ένα παράδειγμα του πόσο επιβαρυντική μπορεί να είναι η επίδραση των γονέων πάνω στο ενήλικο παιδί τους, όταν αυτό προσπαθεί να χαράξει την πορεία της ζωής του με το δικό του τρόπο, ακόμα κι όταν επιθυμεί να δώσει τέλος στον γάμο του. Άν εσύ βρίσκεσαι σε αυτή την καμπή της ζωής σου, αναρωτήσου : Ποιές συμπεριφορές των γονιών σου σε επιβαρύνουν ; Πού βάζεις τα δικά σου όρια απέναντι στη δική τους παρεμβατική συμπεριφορά, που σε αναστατώνει ; Τί πρέπει να τους πεις, ώστε να καταστήσεις σαφές, πως δεν θα ανεχτείς να καθορίζουν (πλέον) τη ζωή σου, έστω κι άν αυτοί διατείνονται ότι το μόνο που θέλουν είναι το καλό σου ! Ίσως εκείνοι να μην μπορούν να ακούσουν αυτά που έχεις να τους πεις. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα τα έχεις ακούσει εσύ ! Και αυτό μπορεί να λειτουργήσει για σένα τόσο απελευθερωτικά, που πια δεν θα φοβάσαι την δική τους επίκριση !

* Άν θέλετε να ρωτήσετε ή να μοιραστείτε κάτι μαζί μας, μπορείτε να μας στείλετε ιδιωτικό μήνυμα εδώ